Ik zie mezelf nog staan op de drempel van school. Voor een kennismaking. “Speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerenden” stond er op de deur. Een huivering trok door mijn lijf. Moesten we hier echt naar binnen? Hidde is toch niet gek!
En toch liepen we door. We wilde tenslotte het beste voor onze zoon Hidde, die autisme heeft. Hij had extra hulp en begeleiding nodig. Begeleiding die we zelf niet konden bieden.
We gingen er best relaxed mee om. Zijn aparte gedragingen vonden we eigelijk wel aandoenlijk. Als peuter liep hij graag op zijn tenen en had hij steevast 2 duplo blokjes in elke hand. Op straat groet hij alles en iedereen, zelfs de stenen hond in de voortuin van de buren. En ziet hij een auto met coole banden dan gaat hij er naast op straat liggen.
Het was wel pittig met hem thuis. Ook voor zijn oudere broer Niels. Maar ja we wisten niet beter. En dat we niet zo graag naar feestjes gingen hoorde er toch gewoon bij als gezin met jonge kinderen?
Sinds Hidde op speciaal onderwijs zit, gaat hij met sprongen vooruit. Hij praat goed, struikelt niet meer om de haverklap en kan goed aangeven wat hij wil. Zijn aparte gedragingen zijn er nog wel maar hij weet ze, met wat hulp van ons, aardig goed te managen.
Dus ja, ik had mijn zoon en de situatie wel geaccepteerd dacht ik.
En toen werd mijn broer voor het eerst vader
Dat nieuws sloeg bij mij in als een bom; ik kon alleen maar huilen! En denken: “Hij heeft een gezond kind en ik heb Hidde”.
Die bom; daar moest ik wat mee. Ik zocht hulp en ging met mijn verdriet aan de gang. Ik pakte de schaamte aan die ik voelde. Schaamte voor mijn negatieve gedachten en gevoelens over mijn kind én mijzelf. Na een aantal maanden voelde ik me vrijer en had ik echt het gevoel dat ik het verdriet kon loslaten. Dat ik mijn zoon en de situatie kon accepteren zoals ‘ie is.
Denken in mogelijkheden
Ik houd niet van geklaag en excuses. Het brengt me geen stap verder. Er is altijd een mogelijkheid en ik zoek door tot ik die gevonden heb. Als coach schuw ik niet om je liefdevol met je eigen excuses te confronteren. En je de mogelijkheden te laten zien om anders met een situatie om te gaan.
Zichtbaar maken waar het om gaat
In mijn coaching pak ik regelmatig stift en papier erbij om zichtbaar te maken waar het probleem zit. Om de opgeworpen drempels en excuses zichtbaar te maken. Niet altijd leuk wel duidelijk.
Open en eerlijk
Ik zeg ook eerlijk wat ik zie en dat is niet altijd wat de ander graag wil horen. Wel is het altijd helpend op dat moment om een stap verder te komen.
Een kind met autisme verander je niet. Wel de manier waarop je hiermee omgaat
Een kind met autisme verander je niet. De gezinssituatie is ook wat ‘ie is. Maar wat je wel kunt veranderen is de manier waarop je er zelf mee om gaat. Hoe je je er bij wil voelen. Als je dat gaat inzien en zelf de verantwoordelijkheid neemt over je gedachten en gevoelens dan wordt je leven lichter. Ontstaat er ruimte om voluit van je kind te houden zonder hem of de gezinssituatie anders te wensen.
Als je me zou kennen zou je weten dat…
- Ik elke dag een koude douche neem. Echt helemaal koud. Goed voor de gezondheid. In mijn achtertuin staat een kliko gevuld met koud water. In de winter stap ik daar elke ochtend in mijn bikini in.
- Ik ben een enorme boekenwurm. Geen romans of thrillers maar boeken over persoonlijke ontwikkeling. Boeken waaruit ik iets leer over mezelf. Als ik de essentie te pakken heb en het resoneert dan pas ik het meteen toe in mijn leven. Mijn man wordt gek van me! Al heeft hij me ook weleens gezegd dat hij dat juist zo leuk aan mij vindt 😉
- “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan” is mijn lijfspreuk. En het woord “onmogelijk” komt niet voor in mijn woordenboek.
- Ik van orde en structuur houd. Zo moet de eettafel altijd het liefst recht langs de lijn van de houten vloer staan. De bank ook. De wereld vergaat niet als het niet zo is maar het geeft me wel rust 😉