Woensdagmiddag 14.30 uur…Vanavond neem ik de trein naar Leeuwarden en overnacht daar. Morgen geef ik er samen met mijn collega Bas een training. Nu even snel mijn tas inpakken. Wat heb ik allemaal nodig voor een nachtje weg? Zonder al teveel nadenken gooi ik wat spullen in een rugzak. Ik heb dit vaker gedaan tenslotte. Het past niet allemaal dus pak ik ook mijn handtas er bij. De stiften en tekenboekjes voor de deelnemers neem ik in een losse plastic tas mee. Ik zet de spullen klaar bij de voordeur. Mooi, denk ik, tijd om te relaxen.

Als het tijd is om te vertrekken loop ik naar de voordeur. En zie daar mijn spullen staan; een volle rugzak, een nog vollere handtas en die plastic tas met spullen voor de deelnemers. Jemig, drie tassen! Het begint tot me door te dringen dat ik wel erg veel spullen heb ingepakt voor één nachtje weg. Dat wordt sjouwen en ik weet nu al…meer dan de helft van die spullen gebruik ik niet.

 

 

Waarom trap ik er toch steeds weer in…..allerlei spullen inpakken die ik helemaal niet nodig heb voor één overnachting? Voor het geval dat? Voor een gevoel van zekerheid? Terwijl ik zo’n hekel heb aan sjouwen. Ik doe het gewoon niet meer!

Eenmaal weer thuis stal ik alle spullen uit op bed en maak foto’s van de spullen die ik allemaal heb ingepakt, van de gebruikte spullen én van de spullen die ik nooit meer meeneem. Als reminder voor de volgende keer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om nog even extra te gniffelen; dit neem ik dus nooit meer mee:

• een extra shirt en onderbroek; ik ben zo netjes en mors toch nooit;
• de map met al mijn trainingsmateriaal; ik hoef maar 1 training te geven toch?!
• de Flow; terwijl ik een boek aan het lezen ben op de Ipad;
• Een slaapmasker; nog nooit gebruikt bij het slapen dus waarom nu wel?!
• teveel haarelastiekjes; als ik onder de douche ga, gebruik ik er een om mijn haar in een staart te doen. Verder draag ik mijn haar los;
• teveel wattenschijfjes en –staafjes;
• Nagelvijl, pincet en nagelschaar;
• Oordopjes; ik slaap op een bekend adres…daar is geen lawaai;
• Tandenstokers; tsja…
• Make up remover; ik had op de dag van vertrek geen make up op gedaan;
• Shampoo en badschuim; op mijn slaapadres gewoon aanwezig;
• Al mijn make up; het is een training geen feestje;
• Een naaisetje….
• Drie kleine en een groter notitieboekje; zoveel tijd om te tekenen is er nou ook weer niet;
• Een extra doosje pennen en een tweede etui; zo niet nodig;
• 2 Apple device opladers; terwijl ik de bijbehorende devices niet eens bij me had!
• Een lepel; omdat ik salade ook kan eten met een vork;
• Een extra pakje zakdoeken; mijn verkoudheid was net over;
• Blarenpleisters; ik loop op gympen en hoef niet ver;
• Spiegeltje; die hangt ook op het toilet;
• Brillendoekje; ik kan mijn bril onderweg ook best met een zakdoek afvegen;
• Winkelwagenmuntjes; ik hoef geen boodschappen te doen;
• Extra lippenstift;
• Bonnetjes van toiletgebruik bij een wegrestaurant;
• Hengsel van mijn handtas; nog nooit gebruikt dus weinig kans dat dat nu wel gaat gebeuren.

En als ik die spullen toch nooit meer meeneem, kan die handtas ook mooi thuisblijven.

We zijn aan het einde gekomen van de eerste trainingsdag van onze opleiding. Mijn collega Marjolein vraagt de deelnemers om hun tip en top van die dag op een post-it te schrijven en op de flip over te plakken. Het mag anoniem en zonder toelichting. Altijd weer een spannend moment.

Er wordt druk geschreven en een voor een lopen ze naar de flip over om hun tip en top op te plakken. De eerste die dat doet, vertelt hardop wat haar tip en top is. De andere deelnemers volgen haar voorbeeld. De laatste dame licht eerst haar top toe en zegt vervolgens: “en voor jou Mieke….”

Mijn maag begint te draaien en het wordt haast zwart voor mijn ogen. Ojee, voor mij heeft ze een tip, denk ik. Ik word er zenuwachtig van. Het liefst wil ik ter plekke door de grond zakken. In sneltreinvaart schiet de dag voorbij en zie ik mezelf allerlei dingen doen die best een tip verdienen. De criticus in mij komt in alle hevigheid naar boven.

Maar dan hoor ik haar zeggen: “…een top omdat je iets persoonlijks hebt gedeeld.”

Oef, die komt binnen!
(En het besef dat mijn innerlijke criticus wel ff mag dimmen ook!)

 

Geweldig vind ik het als mensen delen wat ze bezig houdt, vertellen waar ze blij van worden. Ik vind het super leuk om te lezen hoe mensen bepaalde dingen doen en wat ze daarvan leren. Het inspireert enorm om te delen.

Maar om nou te zeggen dat ik zo gemakkelijk deel? Nee.

Wat ik me echter nooit zo gerealiseerd heb…of beter gezegd…wat ik nooit zo gevoeld heb is dat het natuurlijk ook voor mijzelf geldt. Dat als ik “deel” het ook inspireert. Ik realiseerde me dat laatst bij het zien van een Periscope uitzending van Patty Golsteijn.
In haar Periscope vertelt Patty over het kiezen van de uitdagingen die we aangaan in haar Lefweek. Ze vertelt daarbij over een deelnemer die bewust haar uitdagingen klein heeft gehouden op advies van weer iemand anders. Dat wil ze de kijker dan ook graag ook als tip meegeven.

En die deelnemer dat ben ik…..Ik had haar namelijk daags daarvoor mijn uitdagingen gemaild. En er bij verteld dat ik deze bewust klein heb gehouden op advies van mijn beroemde collega Bas Bakker. Iets wat ik doorgaans niet zo snel doe; delen hoe ik iets aangepakt heb. Patty noemde de tip dus in haar uitzending, wat vervolgens weer mensen inspireerde bij het kiezen van hun eigen uitdagingen. En dat simpelweg doordat ik haar verteld heb hoe ik mijn uitdagingen heb gekozen…..ik ga vaker delen!