Ik zit in een kring op de yogazolder.
Op het puntje van mijn stoel.
Ik luister aandachtig. Naar mijn leraar.
Wat kan die man boeiend vertellen over regressie en reïncarnatie.
Hij vertelt over een kind in de baarmoeder.
Wat die allemaal mee krijgt uit zijn omgeving.
Niet alleen de vreugde en blijdschap om de zwangerschap.
Ook de eventuele zorgen, stress, verdriet en pijn.
In de eerste plaats van de aanstaande moeder.
Van de vader, familie, vrienden, de verloskundige of kinderarts.
Een baby in de baarmoeder pikt al die gevoelens haarfijn op.
Zich nog niet bewust van zijn eigen ik, ervaart de baby al die gevoelens als van hemzelf.
Het mooie is, vervolgt hij.
Je kunt op zielsniveau contact maken met de baby in de baarmoeder.
Wat hij daarna precies vertelt, weet ik niet meer.
Wat ik wel weet, is dat ik geraakt ben. Op dat moment.
Op zielsniveau contact. Wauw.
Dat heb ik ervaren toen ik zwanger was van Hidde.
Mooie gesprekken heb ik gehad met dat kleine ventje.
Zijn boodschap was steeds: “Mam, het komt goed”
Voor ik er erg in heb, hangt mijn vinger in de lucht.
Blijkbaar wil deze ervaring gedeeld worden.
Ik krijg het woord.
Begin mijn verhaal.
“Het gaat om Hidde. Hij heeft autisme”, zeg ik.
Om te duiden over welke van mijn twee kinderen het gaat.
Mijn leraar onderbreekt me.
“Daar ga je al fout”, zegt hij.
“Hij heeft geen autisme. Hij doet z’n autisme”
Zijn woorden schokken me niet.
De woorden resoneren. Voelen kloppend.
Kinderen hebben lessen voor ons.
Onze kinderen hebben ons niet zomaar gekozen als hun ouders.
Ze zijn gekomen om ons wakker te schudden.
En kinderen met autisme, down of wat ook al helemaal.
De clown in de familie, noemt mijn leraar ze.
Om aandacht te vragen.
Aandacht voor het verdriet en de pijn die er nog leeft.
In onszelf. In onze voorouderlijke lijn.
Ze laten ons die dingen zien waar de aandacht naar toe mag.
Waar geheeld mag worden. Omdat het tijd is om los te laten.
Zo heb ik het altijd wel gevoeld.
Dat mijn kinderen een spiegel zijn.
Een spiegel voor mijn zielenpijn.
Mijn stukken worden zichtbaar.
Stukken waar ik aan mag werken.
Om de liefde (voor mezelf) weer te laten stromen.
Contact met de natuur. Leven vanuit mijn hart.
Authentiek zijn. Goed voor mezelf zorgen. Mijn waarheid spreken.
Het zijn allemaal lessen die ik van Hidde krijg.
Keer op keer. Op een steeds dieper niveau.
Mooi. En pijnlijk tegelijk.
Helend voor de ziel.
Het maakt ons beide rustiger.
Het versterkt onze verbinding.
Of Hidde uiteindelijk zijn autisme niet meer hoeft te doen?
Geen idee. De tijd zal het leren.
Het komt goed, zoals hij zelf al zei vanuit mijn buik.
En ik voel; het is al goed.
Voel je herkenning? En ben je benieuwd naar de lessen die jouw kind voor je heeft? Je bent van harte welkom voor een gratis oriënterend gesprek. Online of in mijn prachtige coachruimte in Leidschendam. Dan gaan we samen op zoek.
Liefs, Mieke
Elke doordeweekse ochtend start ik mijn dag met een cappuccino. Ik kan me hier echt op verheugen. Zodra man en kinderen de deur uit zijn, maak ik een cappuccino. En dan neem ik even een half uurtje de tijd om mijn plannen voor die dag op papier te zetten. Ik bedenk wat ik wil doen die dag, wat er moet gebeuren en die beide dingen qua tijd te combineren zijn. Dit is voor mij een moment om even tot mezelf te komen. Het geeft mij overzicht en de energie om aan de (werk)dag te beginnen.
