Jouw kind met autisme heeft extra zorg en aandacht nodig. Dit vraagt veel van jou. Als het druk is op je werk of je zit even niet zo lekker in je vel zie je dat meteen terug in het gedrag van je kind.
De mensen om je heen zien een sterke moeder die goed weet om te gaan met haar uitdagende kind. Maar van binnen worstel je met de schaamte over je eigen gevoelens en gedachten over je kind. Het frustreert je mateloos.
Herken je dit?
🌀 Jouw kind ontwikkelt zich anders dan zijn leeftijdsgenoten. In de speeltuin zie je hem naast andere kinderen spelen. Alleen. Dat snijdt natuurlijk door je hart. Je bent verdrietig om de eenzaamheid van je kind. Maar als je eerlijk bent, voel je nóg iets. Irritatie. Boosheid dat je kind zo is en niet anders. En meteen schaam je je voor die gevoelens. Je kind kan er toch ook niks aan doen? Je neemt het jezelf kwalijk dat je dit voelt.
🌀 Driftig fladdert je kind over straat. Zijn manier om te ontladen. Je ziet de mensen kijken. Hoort ze met elkaar smoezen. Laatst riep er zelfs een man over straat: “Vind je dit gedrag normaal?” Een klap in je gezicht, zo’n opmerking. Je voelt de woede in je omhoog borrelen. Diep van binnen weet je dat die woede meer over jou zegt dan over de man die de opmerking maakte.
🌀 Ineens pakt je kind de dikke buik van een voorbijganger vast en roept keihard over straat: “Kijk mama, wat een dikke buik!”. Je kan wel door de grond zakken van schaamte. Inwendig vervloek je je kind. Een gedachte waar je niet trots op bent. Boos pak je je kind op en loopt weg. Het lukt je nog net een zacht sorry te mompelen naar de voorbijganger. Wat een afgang!
🌀 De laatste tijd verzint je kind steeds nieuwe dingen bij het vaste naar bed breng ritueel. Het ergert je want zo duurt het naar bed brengen steeds langer. En als het niet op zijn manier gaat, begint hij te schoppen en te slaan. Hier kan geen opvoedtruc tegenop. Van binnen word je steeds bozer. Als hij nou niet gauw ophoudt, ontplof je. Zover wil je het niet laten komen. Met een rot gevoel in je buik loop je weg om af te koelen. Meteen is daar weer die schaamte omdat je niet weet hoe je met deze situatie om moet gaan.
🌀 Stiekem denk je weleens: ‘had ik dit kind maar niet’ of ‘wat als hij van de trap valt dan…’. Gedachten die je uit schaamte met niemand deelt. Ondertussen baal je er stevig van dat je elke keer weer een spiegel voorgehouden krijgt door je kind en het je maar niet lukt om het tij te keren.
Je bent niet ongelukkig door wat je meemaakt maar je bent ongelukkig door de manier hoe je ermee omgaat
– onbekend
De schaamte voor je eigen negatieve gevoelens en gedachten over je kind vreten aan je. Je durft er met niemand over te praten. Het voelt als een worsteling waardoor het je niet lukt om goed voor je kind te zorgen.
Wat als er niets verandert?
Het blijven wegstoppen van jouw eigen gevoelens en gedachten heeft een behoorlijk negatieve invloed op jouw kind. Dat weet je. Je merkt dat hij steeds minder vertrouwen in je heeft. Hij is zelfs bang geworden voor de mensen om hem heen en maakt nauwelijks meer contact.
Op school voelt je kind zich niet meer veilig. Hij komt niet meer tot leren waardoor hij steeds verder achterop raakt. Je kind wordt steeds ongelukkiger en jij ook.
Hoe lang houd je dit nog vol? Dit is niet wat je wilt voor je kind en voor jezelf toch? Het is tijd om met de schaamte aan de slag te gaan zodat jij weer een relaxte moeder kunt zijn.
Kun je wel wat hulp gebruiken? Of heb je behoefte aan een luisterend oor? Stuur me een bericht dan maken we een afspraak. Ik luister met liefde naar je en help je graag op weg.
Vul het formulier in op de contact pagina.
